Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Το είδωλο ( Χριστούγεννα 2011)

   Θα μπορούσε να ήταν όλα μαύρα. Ο ουρανός, οι τοίχοι, το χώμα, το νερό που ακούω να περνά, ήρεμο ποτάμι αριστερά μου. Αλλά νιώθω ότι είναι απλά βράδυ. Περπατώ σε  δρομάκι. Βραδάκι κάποιας μέρας, κάποιας απροσδιόριστης εποχής. Δεν έχει μυρουδιές λουλουδιών, δεν ακούω τα χαλίκια στο χώμα.  Μόνο μία αύρα χαϊδεύει το σώμα μου.
   Περιπατάω ώρα. Ψάχνω. Χάθηκα στο μέρος αυτό. Ξαποσταίνω να σκεφτώ.  Παρουσία οικεία με πλησιάζει. Γυρνάω προς το μέρος του.



-Σε άφησα πίσω μου. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Ένιωθα ότι δεν χάθηκα, αλλά ξέρεις κάτι…  δεν βρίσκω  άκρη σε αυτό το διάβα μου.
Σαν να έκλεισαν το μονοπάτι της εξόδου, να μάζεψαν τα βοτσαλάκια που πετούσα πίσω μου σε κάθε βήμα. Κίτρινα!
Μικρό χρυσάφι από τις εμπειρίες που μάζευα…



Λοιπόν σκιά μου; Ακόμα ακροβατείς μαζί μου σε αυτό το στενό μονοπάτι;
Θα μου πεις τι ειδές τόσα χρόνια; ‘Η μήπως εσύ μάζευες τον χρυσό μου για να μην βρω την έξοδο μου;
Να τα  χέρια σου, βαριά, βαμμένα με τις αποτυχίες μου…
Γιατί;
Γιατί με φυλάκισες εδώ; ρε;
Θα μπορούσαμε αλλιώς να κτίσουμε το μέλλον. Μεστώσαμε εδώ και ξεμείναμε!
Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πολλά… δρόμους με φώτα. Πολλά λαμπιόνια πολύχρωμα να παίζουν συνέχεια πάνω στα γυμνά στήθια γυναικών. Ήλιους επάνω σε χρυσές θάλασσες, χιονισμένα βουνά να λιώνουν στα ποτάμια, όπως αυτό εδώ δίπλα…
Δεν απαντάς! Ε;



Μελαγχόλησες;
Δεν φταις εσύ τελικά. Εγώ και μόνο εγώ  με χαράζω στους τοίχους! Τραβώντας  αυτήν την πορεία, αιώνες και αιώνες. Νύχτες που ξημερώνουν και νυχτώνουν πάλι. Ρουτίνα μονότονη μέσα στην χαρά των άλλων, με τα λιγοστά μου - καλά τα νιώθω, δικά μου είναι. Εγώ λάτρεψα τις αποτυχίες μου.
Εσύ απλά χανόσουν… Αυτό έκανες! Έφευγες και ήσουν πάλι εδώ…
Με ακόλουθης;



Γιατί γαμώ το;
Φεύγω ρε, πάλι! Άσε με ήσυχο…
Θα πάρω αυτό το μονοπάτι. Διάλεξα δύο μάτια, φεγγάρια, εκεί ψηλά.
Σαν άστρα που δείχνουν δρόμο, να βρω τον δικό μου Ιησού να γεννιέται και όχι ότι μου ορίζουν για να τρώω!



   Φύσηξε αεράκι. Σηκώθηκα. Χαμογέλασα πίσω μου. Ξεκίνησα βήμα. Ρότα για μονοπάτια ακόμα πιο σκοτεινά, ίσως…
  Μόνος;
  Χα!
Μια σκιά τύψεων, ραγισμένων συνειδήσεων  με ακόλουθα συνέχεια χωρίς σταματημό!


                                                                                                                   Trip73p
                                                                                                                   26.12.2011

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Γέυμα μεσα στον Νοέμβριο. ('Ενα σενάριο)



Τραπεζαρία.
Το τραπέζι στρώθηκε με τα καλά του.
Κολονάτα ποτήρια ,
κρασί,
μαρτυρούν την σημαντικότητα.
Ασημικά,
πιατέλες,
τραπεζομάντιλο άσπρο.

Εκείνος μπαινοβγαίνει λίγο αμήχανος.
Ταχτοποιεί τα πάντα.
Τοποθετεί  λουλούδια στο βάζο
Τραβάει  τις κουρτίνες.
Βαριές σαν πέπλο που θα σκεπάσει την στιγμή.

Ο Tom Waits αφήνει την βραχνή του φωνή

να  κυριαρχήσει στον χώρο…

 

Κουζίνα

Το κρέας είναι από ώρα έτοιμο

Άλλο ένα τσιγάρο έσβησε στο τασάκι.

Έρχεται η ώρα του επόμενου.

Έρχεται η ώρα της συνάντησης.

Η νευρικότητα αρχίζει να περνά από το ακουμπισμένο χέρι επάνω στο τραπέζι.

Εύκολα ανοίγει το μπουκάλι με το κρασί, ρίχνει στο ποτήρι.

 

Λίγο πιο μετά…

Μισογεμάτο ακόμα το μπουκάλι.

Και άλλο τσιγάρο μύρισε τον αέρα.

Αλλαγές στις εικόνες με το μπαλκόνι πρωταγωνιστή,

μέχρι το άκουσμα του κουδουνιού.

 

Είσοδος.

Εκείνη, νευρική, πάντα όμορφη,

πάντα έκπληκτη από το αναπάντεχο,

συναντά με το βλέμμα της το στρωμένο τραπέζι,

το τρυφερό κρέας που βασιλεύει στο μέσο του.

Τα άδεια αστραφτερά πιάτα,

το λουσμένο με φως τραπεζομάντιλο.

 

Είναι ένα γεύμα ,αγαπητοί μου,

που ο ένας νιώθει πως θα φέρει τον άλλον κοντά του.

Τον άλλον, που έχει φύγει από καιρό.

Απλά οι λέξεις που σημαίνουν αντίο

 είναι δύσκολο να ειπωθούν  από το στόμα…

Ένα γεύμα που το κρασί θα κυριαρχήσει.

Κανείς δεν τρώει σε αυτά.

Είναι φτιαγμένα,

το φαγητό να κοιτά με παράπονο

τα πιρούνια  που ζηλεύουν  τα μαχαίρια,

τα κεριά να λιώνουν μοναχά…

 

Η μουσική πάντα σύμμαχος στα σαλταρισμένα μυαλά

δίνει ερεθίσματα και εικόνες.

Ταξίδια που δεν θα γίνουν παρά τους όρκους

και πάλι λόγια,

λόγια που ειπώθηκαν και έσβησαν

με τον καπνό του τσιγάρου

μετά από μια νύχτα παθιασμένης ένωσης σωμάτων.

 

Είναι εμφανέστατο πως αυτό το γεύμα  θα εξελιχτεί.

Πως το αίμα που τώρα κυλάει,

δεν είναι από το φουρνιστό κρέας στο πιάτο.

Πως στο τέλος,

κάποιος φεύγει πολύ μακριά,

κάποιος μένει να αναρωτιέται

και να μην πιστεύει αυτό που μόλις είδε να συμβαίνει.

 

Σαλόνι.

Το τηλέφωνο είναι στο πάτωμα,

τώρα που οι άνθρωποι ήρθαν.

Φωνές, λυγμοί…

Από όλους που κοιτούν από τα ματάκια στις πόρτες .

 

Εκείνη,

κάθεται στην καρέκλα με τα μάτια κάπου αλλού,

κοιτά εκείνον πάνω στο τραπέζι,

 ματωμένο…

Κολλημένη βελόνα πικάπ το στόμα της…

…Babe you turn me on…

 

 

Trip73p

27.11.2011

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Κύκλοι


Ένα παιδί κάνει κύκλους,
μέσα στο σκοτάδι.
Δεν φοβάται.
Ακούς το τραγούδι του,
φωτεινό λουλούδι από το στόμα του.
Το πάτωμα πλακόστρωτο, βρεγμένο…
Κάνει κύκλους γύρο από σβησμένη κολόνα δρόμου.
Περιπατάει ανάλαφρα,
βαριά,
δυνατά.
Πάντα με διάφορους σκοπούς,
που συνεχίζουν την εικόνα.
Χρόνια τώρα,
Περπατά.
Ριζωμένο γύρο με τον  γύρο, μονότονο.
Δεν μιλά, τραγουδά.
Πάντα σιγά.
Πάντα με 1 μαύρη λάμψη να φαίνεται
μέσα από το σκοτάδι.
Σαν ο χρόνος που κυλά.
Ασταμάτητα.
Με τις χάρες να φέρουν λύπες
Και πάλι από την αρχή…
Το παιδί, βλέπω να μεγάλωσε,
 τα βήματα ασταθή στο κενό που περπατά…
Κάπου στο σκοτάδι, λευκό,
μικρό φως
ανέβηκε αργά προς την λάμπα.
Κουφάρι μέσα στην μαυρίλα,
έμεινε ακούνητο στην βάση της.
Σταμάτησα να ανάψω  τσιγάρο,
φώτισα να δω την ζωή μου.
Είχε ξεκινήσει μια άλλη…

Trip73p
25.11.2011

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Mικρή έκπληξη


Μία μαγική μικρή έκπληξη.
Το μπαμ που αναστατώνει,
ένα μεγάλο μπαλόνι σκάει στο πουθενά.
Σύμπλεγμα καταστάσεων, ρυθμίσεων χρονικών διαστημάτων…
Και να η αποθέωση της θεωρίας να κτυπά πάλι κόκκινο
Καθώς το παιδί μεγάλωσε,
Ομόρφυνε
Και δάκρυσε.
Αποδεικνύοντας ότι και οι άντρες κάποτε κλαίνε.
Από χαρά
Πίκρα, πόνο…

Μία μαγική μικρή έκπληξη
Το κεφάλι γερμένο ακόμα στο κάθισμα
Με το χαμόγελο
Να παίρνει την ψυχή,
να την παρασέρνει στις αισθήσεις
Και κάπου εκεί
Να την αφήνει

Το πρωί που ξυπνάς…
Σαν το τελευταίο φλασάρισμα  ναρκωτικού.
Γλυκιά θύμηση  αναβλύζει
Με γλυκό χαμόγελο ξεκινάς την μέρα


Trip73p
18.11.2011

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ατιτλο2

Η μέρα αρχίζει όταν όλοι κοιμούνται.
Αυτός ο πονοκέφαλος,
Φρικάρει τις σκέψεις μου.
Μεταλλάσσομαι,
Σε κάτι κακό.
Το μάτι γυαλίζει
έχω μια μανία να ξεσκίσω τις σάρκες μου.

Νιώθω αγρίμι.
Λυσσασμένο,
Να κοιτά τον κόσμο που διασκεδάζει.
Σιωπηλός,
Από κάποιο ψηλό σημείο
 να χαμογελάω με κακιά.

Το μάτι γυαλίζει, πάλι
Από την ηδονή που ένιωσα στο στόμα.

Όταν όλοι ξυπνάτε
Έρχεται η ώρα του ύπνου μου.
Ματωμένο δωμάτιο
Σκισμένα ρούχα.
Το κακό πάλι συνέβη,
Δεν μπορώ να το ελέγξω και αυτό με ευχαριστεί…

Trip73p
10.10.2011

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Σκέψεις...

Η θλίψει αλλάζει κάθε στιγμή με την χαρά
Εκείνο το δέντρο που στοιχειώνει στον βορά
Είναι οι αλλαγές στο φύλλωμα που τώρα ανοίγει
Για να πέσει το χειμώνα
Είναι που κοιτά από ψηλά και παρατηρεί
Παρανοεί την ιδία την πορεία που χάραξε…


Trip73p
08.10.2011

Πιωμένος

Καθώς το μπουκάλι ρίχνει,
το ποτό στο ποτήρι,
το τραπέζι αλλάζει εικόνα,
παίζει με το φώς...

Και άλλο ποτήρι κατεβαίνει άδειο,
τώρα παίζει και η καρέκλα,
όλα μέσα στο σχέδιο
που πιστά ακολουθώ...

όποτε μπορώ!!!
όποτε θέλω!!!

Τώρα είναι αργά
για τα πισωγυρίσματα
μέσα στο μυαλό.
θέλω να πάω σπίτι
μα ο δρόμος
έγινε μεγάλος.

όποτε θέλω!!!
όποτε μπορώ!!!

και αυτή η ζάλη
της χαράς
και της ανοησίας
συνεχίζει να στοιχειώνει την ζωή μου...

...όποτε θέλω!!!
...όποτε μπορώ!!!

300506                                                                                                                                                                                        Trip73p
08.10.2011

Σε τούτη την ακτή

Βαρέθηκα και σήμερα σε τούτη την ακτή Μήνες με κρατάει εδώ, να βλέπω τα σύννεφα να περνάν στον ουρανό, τα κύματα,   ήρεμα, ...

Δημοφιλείς Αναρτήσεις