Εφιάλτης στα χωράφια,
με το φως του φεγγαριού,
μαραζώνει στις φλέβες μου.
Θήραμα,
προσπαθεί να ξεφύγει.
Δεμένο,
με καρέκλα στην πλάτη.
Κτυπάς!
Και άλλο,
το θέλεις,
να με δεις να σέρνομαι,
χωρίς αιτία
μα είναι ώρα να φύγω.
Κάποιο πλοίο παλιό.
Λασκαρισμένη βίδα και αυτό,
ζητάει τα χνώτα μου να ανοίξει πανιά.
Αργά να απομακρυνθεί,
να χαθεί,
σε απέραντα πελάγη,
με μικρά ύπουλα νησιά.
Βάζω την καρέκλα στο χώμα.
Σε κοιτώ ματωμένα πια.
Αγρίμι με θάρρος την αλήθεια.
Ορμάω!
Νιώσε με!
…
Trip73p
8/8/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου