Η κατάρα.

Ανοίγω αργά τα μάτια στον ουρανό.

Νιώθω τα χέρια μου ζωντανά,

 το κορμί μου.

Ανάσα, αίσθηση δροσιάς.

Πρωινή πάχνη θρόνιασε όπως κάθε μέρα.

Κυκλοφορεί γύρω μου, ξυπνά την φύση.

Προστατεύει τα μάτια να δουν το άπειρο.

Περπατώ χαμένος από κόσμους,

 ζαλισμένος πάνω σε  υγρό χώμα.

Ήχοι μετάλλου, φωτιές, φωνές…

κυριαρχούμενες εικόνες στο μυαλό μου,

ασήκωτο  βάρος επάνω μου.

 Ομίχλη  πνίγει την γη πιο βαθιά.

Αχνή σκιά με προσπέρνα,

αύρα φωτεινή με καλεί.

Άσπρο άλογο,γυμνό,

 παραπατάει στην μοναξιά του.

Ακολουθώ χωρίς να σκεφτώ,

 ως την λίμνη κάτω από τα πλατάνια.

Δείχνει πληγωμένο, ξαποσταίνει.

Δίψα κολασμένη από τα βάθη μου

με οδηγεί εκεί,

φωτιά μέσα στο μυαλό,

θυμίσεις εικόνων

καρφώνονται και πέφτουν…

Ήχοι μέταλλων, πάλι.

Σιχαμερό βάρος,

 μου δίνει μίσος,

στο κάθε  βήμα.

Σκύβω να πλυθώ.

Ματωμένο αυλάκι χαϊδεύει το πόδι.

Χέρι μέσα στο νερό

Τρομαζω απ τη ζεστή αφή του.

Κόκκινο μεταλλικό γάντι ξεπροβάλει στάζοντας.

Φωνή αλόγου...

Το κορμί μου,

σίδερο ολόκληρο.

Ματωμένο, καμένο, κτυπημένο.

Κοιτώ ολόγυρα την νεκρική σιγή.

Το άλογο εκεί, ανασαίνει.

Ο χρόνος σταμάτησε,

Απολιθώθηκε στο να κοιτά σιωπηλά το παρελθόν.

Φως!

Τώρα θυμάμαι!

Τράβηξα το αίμα από την λίμνη.

Πλύθηκα με αυτό.

Ήπια νερό νεκρών καταραμένων,

ουρλιαχτά στα βάθη μου.

Σηκώθηκα όρθιος

Τα μαλλιά,

κόκκινα φίδια,

  σέρνονται στο μέταλλο σφυρίζοντας…

Ψάχνω στην ομίχλη,

ψιλαφιζοντας κοκκαλα στο χωμα,

την μακριά λεπίδα που έχει φτιαχτεί να αφαιρει συνειδήσεις.

Είμαι εγώ!

Βουτηγμένος στο αίμα,

μίας επαναλαμβανόμενης ουτοπίας.

Στρατιώτης ενός ονείρου που ακόμα παλεύεται.

Βαρύ φορτίο,

δυνατό σπαθί στα χέρια.

Με την κατάρα, 

άσπρο άλογο να ακολουθεί,

μέχρι εκείνη να αποφασίσει

την υστάτη στιγμή…

trip73p

08.09.2011