Θα μπορούσε να ήταν όλα μαύρα. Ο ουρανός, οι τοίχοι, το χώμα, το νερό που ακούω να περνά, ήρεμο ποτάμι αριστερά μου. Αλλά νιώθω ότι είναι απλά βράδυ. Περπατώ σε δρομάκι. Βραδάκι κάποιας μέρας, κάποιας απροσδιόριστης εποχής. Δεν έχει μυρουδιές λουλουδιών, δεν ακούω τα χαλίκια στο χώμα. Μόνο μία αύρα χαϊδεύει το σώμα μου.
Περιπατάω ώρα. Ψάχνω. Χάθηκα στο μέρος αυτό. Ξαποσταίνω να σκεφτώ. Παρουσία οικεία με πλησιάζει. Γυρνάω προς το μέρος του.
…
-Σε άφησα πίσω μου. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Ένιωθα ότι δεν χάθηκα, αλλά ξέρεις κάτι… δεν βρίσκω άκρη σε αυτό το διάβα μου.
Σαν να έκλεισαν το μονοπάτι της εξόδου, να μάζεψαν τα βοτσαλάκια που πετούσα πίσω μου σε κάθε βήμα. Κίτρινα!
Μικρό χρυσάφι από τις εμπειρίες που μάζευα…
…
Λοιπόν σκιά μου; Ακόμα ακροβατείς μαζί μου σε αυτό το στενό μονοπάτι;
Θα μου πεις τι ειδές τόσα χρόνια; ‘Η μήπως εσύ μάζευες τον χρυσό μου για να μην βρω την έξοδο μου;
Να τα χέρια σου, βαριά, βαμμένα με τις αποτυχίες μου…
Γιατί;
Γιατί με φυλάκισες εδώ; ρε;
Θα μπορούσαμε αλλιώς να κτίσουμε το μέλλον. Μεστώσαμε εδώ και ξεμείναμε!
Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πολλά… δρόμους με φώτα. Πολλά λαμπιόνια πολύχρωμα να παίζουν συνέχεια πάνω στα γυμνά στήθια γυναικών. Ήλιους επάνω σε χρυσές θάλασσες, χιονισμένα βουνά να λιώνουν στα ποτάμια, όπως αυτό εδώ δίπλα…
Δεν απαντάς! Ε;
…
Μελαγχόλησες;
Δεν φταις εσύ τελικά. Εγώ και μόνο εγώ με χαράζω στους τοίχους! Τραβώντας αυτήν την πορεία, αιώνες και αιώνες. Νύχτες που ξημερώνουν και νυχτώνουν πάλι. Ρουτίνα μονότονη μέσα στην χαρά των άλλων, με τα λιγοστά μου - καλά τα νιώθω, δικά μου είναι. Εγώ λάτρεψα τις αποτυχίες μου.
Εσύ απλά χανόσουν… Αυτό έκανες! Έφευγες και ήσουν πάλι εδώ…
Με ακόλουθης;
…
Γιατί γαμώ το;
Φεύγω ρε, πάλι! Άσε με ήσυχο…
Θα πάρω αυτό το μονοπάτι. Διάλεξα δύο μάτια, φεγγάρια, εκεί ψηλά.
Σαν άστρα που δείχνουν δρόμο, να βρω τον δικό μου Ιησού να γεννιέται και όχι ότι μου ορίζουν για να τρώω!
…
Φύσηξε αεράκι. Σηκώθηκα. Χαμογέλασα πίσω μου. Ξεκίνησα βήμα. Ρότα για μονοπάτια ακόμα πιο σκοτεινά, ίσως…
Μόνος;
Χα!
Μια σκιά τύψεων, ραγισμένων συνειδήσεων με ακόλουθα συνέχεια χωρίς σταματημό!
Trip73p
26.12.2011
Περιπατάω ώρα. Ψάχνω. Χάθηκα στο μέρος αυτό. Ξαποσταίνω να σκεφτώ. Παρουσία οικεία με πλησιάζει. Γυρνάω προς το μέρος του.
…
-Σε άφησα πίσω μου. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Ένιωθα ότι δεν χάθηκα, αλλά ξέρεις κάτι… δεν βρίσκω άκρη σε αυτό το διάβα μου.
Σαν να έκλεισαν το μονοπάτι της εξόδου, να μάζεψαν τα βοτσαλάκια που πετούσα πίσω μου σε κάθε βήμα. Κίτρινα!
Μικρό χρυσάφι από τις εμπειρίες που μάζευα…
…
Λοιπόν σκιά μου; Ακόμα ακροβατείς μαζί μου σε αυτό το στενό μονοπάτι;
Θα μου πεις τι ειδές τόσα χρόνια; ‘Η μήπως εσύ μάζευες τον χρυσό μου για να μην βρω την έξοδο μου;
Να τα χέρια σου, βαριά, βαμμένα με τις αποτυχίες μου…
Γιατί;
Γιατί με φυλάκισες εδώ; ρε;
Θα μπορούσαμε αλλιώς να κτίσουμε το μέλλον. Μεστώσαμε εδώ και ξεμείναμε!
Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πολλά… δρόμους με φώτα. Πολλά λαμπιόνια πολύχρωμα να παίζουν συνέχεια πάνω στα γυμνά στήθια γυναικών. Ήλιους επάνω σε χρυσές θάλασσες, χιονισμένα βουνά να λιώνουν στα ποτάμια, όπως αυτό εδώ δίπλα…
Δεν απαντάς! Ε;
…
Μελαγχόλησες;
Δεν φταις εσύ τελικά. Εγώ και μόνο εγώ με χαράζω στους τοίχους! Τραβώντας αυτήν την πορεία, αιώνες και αιώνες. Νύχτες που ξημερώνουν και νυχτώνουν πάλι. Ρουτίνα μονότονη μέσα στην χαρά των άλλων, με τα λιγοστά μου - καλά τα νιώθω, δικά μου είναι. Εγώ λάτρεψα τις αποτυχίες μου.
Εσύ απλά χανόσουν… Αυτό έκανες! Έφευγες και ήσουν πάλι εδώ…
Με ακόλουθης;
…
Γιατί γαμώ το;
Φεύγω ρε, πάλι! Άσε με ήσυχο…
Θα πάρω αυτό το μονοπάτι. Διάλεξα δύο μάτια, φεγγάρια, εκεί ψηλά.
Σαν άστρα που δείχνουν δρόμο, να βρω τον δικό μου Ιησού να γεννιέται και όχι ότι μου ορίζουν για να τρώω!
…
Φύσηξε αεράκι. Σηκώθηκα. Χαμογέλασα πίσω μου. Ξεκίνησα βήμα. Ρότα για μονοπάτια ακόμα πιο σκοτεινά, ίσως…
Μόνος;
Χα!
Μια σκιά τύψεων, ραγισμένων συνειδήσεων με ακόλουθα συνέχεια χωρίς σταματημό!
Trip73p
26.12.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου