Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Περιπλάνηση στους δρόμους μου. ver2

              Να ΄μια πάλι, στην ιδία βραδινή ρουτίνα μου. Ησυχία στο δωμάτιο, αυτοσυγκέντρωση στο βάθος του μυαλού μου. Ψάχνω μέσα στο κενό μου. Έχω κλείσει  φώτα, τηλεόραση, τα πάντα που θα ενοχλήσουν την σημερινή μου βόλτα.  Δεν γίνεται τίποτα. Όλα καλά κρυμμένα στο σκοτάδι.
             Αποφασίζω να ακούσω ρυθμικούς ήχους. Το μουσικό χαλί, όπως αποκαλούν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, την μελώδια που ακούγεται πίσω από την φωνή τους. Αρχίζει η μουσική να ξεθάβει την ιδέα. Σηκώνει αυλαία στο ίδιο πανομοιότυπα ρυτιδιασμένο σκηνικό της, αργά το βράδυ στην ίδια βροχερή πόλη.
           Ο ήρωας σήμερα είναι λίγο διαφορετικός. Χωμένος μέσα στο παλτό του, χωμένος μέσα στον μάλλινο του σκούφο για το κρύο. Δεν καπνίζει, δεν έχει πιει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Περπατάει μονάχος για τον αγαπημένο του σημείο. Βρέχει δυνατά. Πάντα θα βρέχει.

           Με τα παραπάνω ,εάν όλα αυτά τα βλέπαμε από το μάτι της κάμερας, ήρθε η ώρα να κάνουμε ζουμ σε αυτό που λέμε κεντρικό πρόσωπο, τον ηρώα της ημέρας.
           Μπροστά μου, λοιπόν το λιμάνι. Εκείνη η είσοδος του λιμανιού που νιώθω ότι κάθε φορά που περνάω από έξω της αλλάζει χρώμα, κάγκελα, τοίχο. Κοντοστέκομαι.Δεν υπάρχει μέρος επάνω μου που να μην στάζει μαζί με την βροχή. Γίνεται ένα με την σχεδόν σιωπηλή διαμαρτυρία της φύσης που σήμερα είπε να εκδικηθεί λίγο τους ανθρώπους και να τους περιορίσει στα σπίτια τους. Υπερόπτης μερικές φορές, αυτό δεν ισχύ σε μένα!
                                                                    ~
           Βλέπω κιόλας την ανακατεμένη θάλασσα πολύ κοντά στα πόδια μου. Τα ματιά μου αρχίζουν να γυαλίζουν. Νιώθω την δεξιά μου τσέπη βαριά. Ξέρω πολύ καλά αυτό που την βαραίνει. Έγινε κάτω από συνειδητή επιλογή μιας βαρετής από την ανεργία ημέρας.
         -Μόνο για σένα, ψιθύρισα. Να το ακούσει η βροχή ,να πέσει στο βρόμικο δρόμο και με την χαραγμένη από τους ανθρώπους πορεία να καταλήξει στην θάλασσα.
           Άρχισε η ανάσα να αλλάζει. Δεν ιδρώνω πια, έχω ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό. Ατέλειωτες μέρες εσωτερικής απομόνωσης και πάλης με οδηγούν εδώ σε αυτή την στιγμή. Σε αυτό που πολλοί αποκαλούν λύτρωση  – Φως! - άλλοι απλά, λύση και οι περισσότεροι, παραμένουν αδιάφοροι, γιατί, απλά δεν με γνωρίζουν.
           Με όλες αυτές τις σκέψεις  αλλά και τις δικές σου αναγνώστη μου, ψυλλιασμένε στο τι θέλω να πω, περπατώ στην παραλιακή ,φιλοξενούμενος σε αυτή την πόλη, τουρίστας που απλά έχασε από επιλογή του το τρένο και με τα πολλά… Να τος!
           Βροχερός, συννεφιασμένος διαβάτης με δυο κεραυνούς στα μάτια. Ανακάλυψη θησαυρού. Αλλά ποιος αλήθεια δίνει σημασία? Ούτε ο αυτοκινητιστής που μόλις πέταξε τα απόνερα του αδιαφορώντας αν έβρεξε κάποιον. Βρέχει θα μου πει, νερά έχει παντού. Και είναι αυτό που βλέπουμε όλοι. Νερά έχει παντού…
           Έτσι απλά χάσαμε την ουσία μας. Η μια βροχή έκανε ποτάμια, η δεύτερη τα φούσκωσε λίγο παραπάνω και όπως η ιστορία ξέρει καλά, θα μπορούσα να είμαι πάλι εδώ κάτω στην βροχερή μου παραλία μόνος, κατάμονος, σαν το κεντρικό μου πρόσωπο  με ένα όπλο στο χέρι, λίγες σφαίρες που χαρούμενα και αποφασισμένα γεμίζω στην γεμιστήρα.
           Απλές κινήσεις για μία ακόμα πιο απλή κίνηση. Όχι ρώσικες ρουλέτες με πιθανότητες αποτυχίας πια. Κουράστηκα και μόνο να ξέρω τις πιθανότητες μιας ακόμα αποτυχίας. Μία βολή κατευθείαν στο στόχο. Το απόλυτο ρεκόρ του σκοπευτή.
           Όλα τα αλλά ,βροχές, νερά, σύννεφα, λογοτεχνικές μπούρδες! Ένα μουσικό χαλί, για να πω με χαλαρό τρόπο, με κάποια δόση έμφασης  την ιδέα που πολλές φορές περνάει από τα ανίερα μερόνυχτα. Αλλά παραμένει μόνο μια ιδέα για το μέλλον.
                                                              ~
           Σε αντιπαράθεση, υπάρχουν εικόνες ξενοιασιάς, χαράς, έρωτα, δημιουργίας, λιγοστά πρόσωπα ανθρώπων  που δεν ζητάνε παρά μόνο δίνουν. Υπάρχει η ελπίδα! Αυτή η μοναδική ελπίδα του όσο αναπνέω παλεύω για το μικρό μου τίποτα!
          Στο παρόν, κλείνω το μάτι και αφήνω ένα ακαθόριστο χαμόγελο. Κάθομαι στον καναπέ μου σε πιο όρθια στάση, με το φορητό μπροστά μου να ακούω μουσική για άλλη μια φορά αργά το βράδυ.

                                                                                                            Trip73p
                                                                                                                                 1 1 / 0 1 / 2 0 1 2

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σε τούτη την ακτή

Βαρέθηκα και σήμερα σε τούτη την ακτή Μήνες με κρατάει εδώ, να βλέπω τα σύννεφα να περνάν στον ουρανό, τα κύματα,   ήρεμα, ...

Δημοφιλείς Αναρτήσεις