Σαν μόνος να περπατώ
πάλι εδώ,
στην παραλία
που έρχομαι συχνά,
νοητά.
Σήμερα,
γελάω για την θλίψη
που έχω μέσα μου
και χοροπηδώ
σαν μικρο παιδί.
Παίρνω πινέλα,
χρώματα,
ζωγραφίζω,
την θάλασσα
κίτρινη,
τον ουρανό πορτοκαλί.
Χρώμα!
Χρώμα!
Χρώμα παντού!
στην μουντήλα
των ονείρων μου,
στους βαρετούς καθημερινούς εφιάλτες.
Σταμάτησα να περπατώ.
Άγαλμα,
ακούνητος,
εδώ στην παραλία,
να απολαμβάνω
την όμορφη εικόνα
μέσα μου
που άλλαξα.
Αποσβολώθηκα από την ομορφιά,
κάθισα καιρό,
δεν είδα την άμμο
που με έκανε όμηρο της.
trip73p
11/03/2012
