Σήμερα,
η
φαντασία καταστρέφει
τα
μεγάλα της κτίρια,
τις
δόξες της,
αφήνει
σκουπίδια,
βρομιά,
αιωρούμενες εικόνες
να παραπλανιούνται.
Χαοτικές
φωνές ανθρώπων,
από διαφορετικούς αεροδιάδρομους,
ωρύονται.
τώρα συσπειρώνονται
σε μόνο μία,
κραυγάζοντας
δικαιώματα.
Τώρα...
Όταν
η απέναντι τραγουδισμένη όχθη
φαίνεται
στα μάτια μου πιο κοντά από κάθε φορά…
κάθε
έλεγχος,
αργοσβήνει.
Η
ουσία
έχει
καθίσει στην κούπα του καφέ,
που
ένα χέρι την πήρε να την πλύνει.
Τότε,
φοράω τα μαύρα,
τα
καλά μου.
γίνομαι η καταιγίδα
που
θα βρέχω με δύναμη τους δρόμους,
Trip73p
21/03/2012
