ΔΩΜΑΤΙΟ 56

     Ήταν απλά ένα μικρό μήνυμα στο κινητό μου.Ο αποστολέας άγνωστος.

”12μ.μ.Ξενοδοχείο .......”. Τίποτα άλλο.Το διάβασα αρκετές φoρές καθώς οδηγούσα για να καταλάβω.Πήρα τηλέφωνο τον αποστολέα.Μάταιος κόπος.Η σύνδεση δεν είναι εφικτή.

    Έριξα μια γρήγορη ματιά στο ρολόι του αυτοκινήτου.Σχεδόν σε μια ώρα,σκεφτικά.Έκανα στην άκρη.Άναψα τσιγάρο.Το ξενοδοχείο είναι κοντά.Να πάω?Τι μπορεί να είναι..., τι μπορεί...Περνούσε γρήγορα η ώρα.Ήχος στο κινητό μου πάλι.

Μήνυμα... ”Δωμάτιο 56”.

    Όποιος είναι,κατάφερε να μου ξύσει την περιέργεια.Έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο και ξεκίνησα.Παραλιακή διαδρομή που αργά έσβηνε την πόλη.Άφηνε την μυρουδιά της θάλασσας να με χαλαρώνει και την μουσική να με ταξιδεύει.Μέχρι που έφτασα.

    Κοίταξα πάλι το ρολόι,το κινητό... Άναψα τσιγάρο.Δεν ξέρω γιατί.Ένιωσα ξαφνικά σαν να ελέγχω την κίνηση του ξενοδοχείου.Κοιτούσα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.΄Η μάλλον έψαχνα να τα βρω.Σαν το όλο μέρος να ήταν έρημο,με μόνη παρέα το αεράκι από την θάλασσα πιο πέρα.

    Είδα σκιές πίσω από τα τζάμια, μέσα στο κτίριο.Η περιέργεια με έσπρωχνε ακόμα πιο πολύ.Βγήκα από το αμάξι,ίσιωσα τα ρούχα μου.Πέταξα το υπόλειμμα του τσιγάρου που είχε κολλήσει στο στόμα.Άρχισα να ανεβαίνω τα 3-4 κεντρικά σκαλοπάτια που με οδηγούσαν στην είσοδο.

    Η πόρτα απαλά κουνήθηκε δεξιά.Και άλλη μια αμέσως, με το πρώτο μου βήμα προς τα μέσα.Βρέθηκα σε μια μεγάλη αίθουσα.Ένα τεράστιο φυτό.Δεξιά ένα σαλόνι υποδοχής,με ένα πούρο να καίει ακόμα στο τασάκι.Στα αριστερά, στο βάθος η reception με την κοπέλα ντυμένη απλά, να μου προσφέρει ένα χαμόγελο.

    Ο χώρος θύμιζε ταινία εποχής 90.Σαν να είναι λίγο ξεχασμένο,μουρμούρισα και κατευθύνθηκα προς την κοπέλα...

-“Ο κύριος για το δωμάτιο 56”, με ρώτησε,αλλά πιο πολύ ήταν η σιγουριά της, πάρα η ερώτηση.

  Κούνησα το κεφάλι απαλά,σαν μικρή υπόκλιση,για να κρύψω το ερωτηματικό μου βλέμμα.

-''Σας περιμένουν'' συνέχισε η κοπέλα,αφήνοντας ένα γλυκό χαμόγελο καθώς που μου έδειχνε το ασανσέρ.

-”Στον 5 όροφο...”

-“Σε ευχαριστώ πολύ” αποκρίθηκα,αλλά μάλλον μούγκρισα.

   Το ασανσέρ στο ισόγειο.Μπήκα μέσα κοιτάζοντας τον αριθμό 5.Μέχρι να ανοίξω την πόρτα στον όροφο οι σκέψεις έτρεχαν σαν ποτάμια μέσα μου.Προλαβαίνω ακόμα να γυρίσω πίσω,μονολόγησα.Τι κάνω εδώ...?

    Κάθισα μήνες να κοιτάω την πόρτα του 5 ορόφου.Κοίταξα το κινητό... Δώδεκα παρά ένα...Πήρα την απόφασή μου.Άνοιξα την πόρτα... 

   Γούρλωσα τα μάτια.Δεν ήμουν εκεί που νόμιζα ότι είχα πάει.

Τα πόδια μου πατούσαν επάνω σε χοντρό κάτασπρο χαλί.Οι τοίχοι ήταν κάτασπροι,το ίδιο παχύ άσπρο χαλί υπήρχε παντού.Στους τοίχους,στο ταβάνι... Μικρά χρυσά σιρίτια στο ύψος του ενός μέτρου έσπαγαν την μονοτονία,μαζί με τα ανοικτά γαλάζια σποτάκια που ήταν διάσπαρτα παντού.Στο πάτωμα,στους τοίχους...

    Άρχισα να περπατάω αθόρυβα...55..56!Είμαι έξω από το δωμάτιο 56.Πίσω από εδώ κρύβεται αυτό το μυστικό.Ο αποστολέας!Εκανα να χτυπήσω την πόρτα...Την βρήκα ελαφρά ανοικτή.Αποφασιστικά πια,την έσπρωξα...

   Για να βρεθώ στην μεγάλη αντίθεση του άσπρου...

   Έκανα ένα βήμα μέσα στον κατάμαυρο διάδρομο και καθώς πάτησα το πάτωμα φωτίστηκε το κάθε βήμα μου.Οπού πατούσα led φώτιζαν το διάβα μου... 

   Έκλεισε η πόρτα.Έπρεπε να κινηθώ,το φως γινόταν λιγοστό... Έκανα ένα βήμα ακόμα,και άλλο ένα...

    Μια σειρά από led ξεκίνησε από τα βήματα μου και φώτισε περιμετρικά τον μαύρο δερμάτινο καναπέ στον τοίχο.Κατάλαβα ότι εκεί ήταν η θέση μου.Κάθισα πολύ αναπαυτικά...

  Χαμήλωναν πάλι τα άσπρα led τον φωτισμό τους...

Σκοτάδι...

   Προσπάθησα να δω μέσα σε αυτό... Τίποτα... το απόλυτο τίποτα.Προσπάθησα να ακούσω κάποιον ήχο...Το ίδιο με πριν.Απόλυτο τίποτα.

   Στα αριστερά μου,απαλά φάνηκε ένα τραπεζάκι,μαύρο,από το λευκό spot τις οροφής... Επάνω του η μάρκα που καπνίζω,ένα πολύ καλό κόκκινο κρασί... δυο ποτηριά...

   Ένιωσα να λάμπουν στο υπόλοιπο σκοτάδι άλλα δυο μάτια.Στον ήχο της ησυχίας ακούστηκε το κρασί που κυλάει στο κολονάτο ποτήρι... Από το πάτωμα...χαλαρή μουσική άρχισε να κυλάει σαν ποτάμι...

   Είδα τα ξανθά μαλλιά σου να λούζονται από απαλό άσπρο φως από το ταβάνι... Είδα τα χέρια σου να γίνονται χιλιάδες μικροσκοπικά λαμπιόνια και να ακολουθούν το κορμί σου μαζί με τον χορό σου.Επιδεικτικά να ξεκουμπώνεις το πουκάμισο σου,Τα όμορφα σου πόδια,κάτω από τις μαύρες ζαρτιέρες να γυαλίζουν, με το φως να σε ακολουθάει παντού... Σαν χέρια που σε ακουμπάνε και σε λατρεύουν.

   Είδα την κίνηση σου επάνω στην καρέκλα με τα πόδια σου ανοικτά.Άκουσα στον αέρα να σφυρίζει το δέρμα.Είδα τα μάτια μου να καίνε με τις εικόνες ηδονής μέσα τους.Και εκείνο το φως να σε φωτίζει και να σε αποθεώνει...στην κάθε σου ανάσα....

Trip73p

27/04/2012