Είναι σαν να ξυπνάς ένα πρωί.
Να
σου γαργαλάει ο ήλιος τα μάτια...
Ξυπνάς γλυκά...
τεντώνεσαι...
ξύνεσαι...
πας
τουαλέτα...
και
εκείνη την στιγμή,
λίγο πριν ρίξεις το δροσερό νερό στο πρόσωπο,
καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά...
Γίνεται
ένα περίεργο κρακ!
Σαν
να πατάς ένα μικρο ξυλάκι στο σκληρό πάτωμα...
και μένεις ακίνητος.
Αναπολείς
να δεις τι φταίει...
φταίνε...
Οι
αγάπες?
Οι
φίλοι?
Οι άνθρωποι?
Τα
λεφτά?
Οι λάθος επιλογές?
Οι τράπεζες?
Το κράτος αλληλεγγύης?
Η ανεργία?
...
Πέφτεις πια από το τεντωμένο σκοινί σου.
βουτάς στο άπειρο!
Και
αφήνεις πίσω...?
Εδώ έρχονται τα δύσκολα...
με τούς ανθρώπους που δέθηκες
και
δεν θέλεις με τίποτα να πληγώσεις.
Άσχετα αν το κάνεις κάθε μέρα...
Αλλά τώρα είναι διαφορετικά λες...
τους αγαπάς...
τελικά αυτούς?
Ή
τον εαυτό σου?
Θυμήσου...
Γυρνάμε πίσω στο κρακ...
έχεις μείνει εκεί...
το νερό τρέχει από την βρύση...
σκέφτεσαι διάφορες ανοησίες
μέχρι και τον άγγελο που θα σε συνοδέψει στην βάρκα...
πάλι θηλυκός και μόνο θηλυκός...
κάπου εκεί χαμογελάς...
ξέρεις...
ο πόνος
ο κρυφός πόνος όταν αποκαλύπτεται
είναι μια τεράστια δύναμη,
συνήθως σε χέρια
αδύνατου...
πρόβλημα...
γιατί εκείνη την στιγμή το μάτι καίει...
το νερό τρέχει
και πολύ γρήγορα η φλέβα πετάει το αίμα...
αν ξέρεις...
σύντομα έρχεται μια θολούρα,
μια μαυρίλα και σου κλείνει τα μάτια
ίσως τότε πανικοβληθείς για το τι κάνεις
αυτό το όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό
ίσως όχι...
ίσως περιμένεις να γνωρίσεις το θηλυκό σου άγγελο..
Θυμήθηκα...Σας
αγαπώ!!!!
trip73p
19/04/2012
