Κλουβί με τοίχους ο χώρος μου,
εγώ, ένα καναρίνι που κελαηδά
κάθε βράδυ, ανάποδο από τα άλλα, νυχτόβιο.
Βρίσκω άνοιγμα στους δρόμους του μυαλού μου
έτσι ζω τα σβησμένα μου μυστικά πάλι και πάλι
...
Με ένα μολύβι σκιτσάρω χαμόγελο στο ταβάνι
το αποτυπώνω σαν γκράφιτι στα τρένα,
να το ψάχνω σαν περνάει και κόβει ταχύτητα έξω από το σταθμό.
Παίρνω μπογιές από τις παλιές,
Φτιάχνω έναν ήλιο εκεί,
μακριά,
στην γωνία,
φωτίζει το άσπρο χρώμα
και λούζω με γαλαζομπλε το πάτωμα.
Λίγο χρυσαφί για άμμο,
χαμηλά,
παραλίες που δεν πήγα,
να δω τον άνεμο να φυσά πάνω απ’ το Αιγαίο.
Με καίει ο ήλιος και η αλμύρα,
το αποτύπωμα μου ξεπλένεται στην άμμο.
Και από εκεί, πουλάκι μικρό πετώ στον ουρανό
Γεύομαι τα σύννεφα,
τα νησιά από ψηλά,
κατάφωτα τα αστέρια,
…
Γυρνώ στους τοίχους μου.
γεμάτα τα μάτια,
γεμάτη η καρδία
Ένα χαμόγελο να παίζει από ψηλά
και την κούραση να με παίρνει αγκαλιά.
Trip73p
20/7/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου