Με ακτίνες ηλίου
ξύπνησα χαμογελαστός.
Δεν άκουσα
την γνωστή φασαρία απ' τον δρόμο έξω.
Άνοιξα το ραδιόφωνο...
Ησυχία.
Γλυκιά ησυχία,
σε όλη την πόλη.
Βγήκα στο παράθυρο,
αυτή
η μελωδία της ησυχίας
μου χαϊδεύει τα αυτιά.
Χαμογελαστοί επιτελούς οι άνθρωποι
στους δρόμους,
χαιρετιούνται αμέριμνοι
κάτω απ τον
ηλιοφώτεινο ουρανό.
Τα δεντρά,
δεν είχα προσέξει ποτέ,
υπάρχουν στον δρόμο.
Κατέβηκα,
ανάμεσα στους ανθρώπους.
Χωρίς κανείς
να προσδιορίζει
την αιτία,
απλώνεται σαν θάλασσα,
ο γλυκός ήχος του τίποτα.
Οι άνθρωποι
έστησαν σήμερα
χορούς στην πλατεία.
Παρατημένα λεωφορεία,
αυτοκίνητα παντού,
καμιά μηχανή
δεν ακούγεται να λειτουργεί.
Μυρίζω την αμυγδαλιά
που έχει ανθήσει.
Ένιωσα απαλό αεράκι επάνω μου.
Όλοι στην πλατεία έστησαν χορό.
Φωνάζουν...
δεν ακούω.
Άρχισε αέρας.
Φυσάει;
Άρχισε αέρας πιο δυνατός,
μακρινό βουητό που πλησιάζει
Έρχεται πάλι ο ήχος...
Καυτός!
Αθόρυβος!
καίει σάρκες,
εξαϋλώνει τις πλατείες,
τους
ανθρώπους,
που
δεν κρυφτήκαν.
Δεν φοβήθηκαν
αυτό που ένιωσαν να έρχεται από μακριά.
Trip73p
11/03/2012
